Op Instagram zag ik laatst een post van een collega-droogbloem-kunstenares. Zij beschreef daarin een voorval waarbij ze per toeval twee potentiële klanten hoorde praten over haar eigen droogbloemwerk dat ze op een braderie verkocht. De twee dames bekeken één van haar vensters aandachtig . Eén van de dames fluisterde tegen haar vriendin: „Koop het niet; dat kunnen we eenvoudig zelf maken.” Ik moest er wel om gniffelen. Veel mensen denken dat het drogen in een pers of boek alles is. Dat is inderdaad de meest bekende en eenvoudige manier om bloemen te persen. En het werkt! En ook best voor een groot aantal bloemen. Maar hier zit natuurlijk de crux: niet voor álle bloemen.
Als jij een tulp, een roos of een dahlia tussen een boek stopt en een paar dagen later weer bekijkt, zul je niet zo blij zijn. De bloem is dan bruin geworden en gaan schimmelen. Sinds ik een jaar geleden echt intensief bloemen ben gaan drogen heb ik een steile leercurve gehad. En ik experimenteer en faal nog steeds regelmatig. Het aantal technieken en hulpmiddelen breidt ook steeds meer uit. Ik heb inmiddels een keramische pers, een bloemendroogrek en een voedseldroger aangeschaft. Maar ik gebruik ook wel eens een bakje silicagel of zand en zelfs een strijkijzer om bloemen te drogen en persen. Soms laat ik ze gewoon aan de lucht drogen en begin daarna pas het persproces. Het komt allemaal heel nauw: op hoeveel watt zet je de magnetron en hoelang zet je de magnetron aan bij keramisch drogen? Hoeveel dagen laat je de bloemen drogen aan de lucht of silicagel voordat je ze traditioneel perst in een bloemenpers? Vaak gaat het om een combinatie van technieken.
Maar soms helpt het ook om eerst de bloem(vorm) zelf aan te pakken. Tulpen, rozen, pioenrozen worden door droogbloemkunstenaars vaak eerst ‘gedeconstrueerd’, zoals dat met een sjiek woord heet. Dat wil zeggen: alle bloembladen worden stuk voor stuk van het bloemhart geplukt en apart gedroogd. Na het droogproces wordt de bloem weer in elkaar geplakt. Een nadeel hiervan vind ik, nog afgezien van het vele werk (dat geen argument mag zijn), dat het resultaat niet meer lijkt op de oorspronkelijke bloem. De essentie van de roos is weg. Ik ben daar dus zelf niet zo’n fan van. Als ik rozen droog laat ik ze eerst een aantal dagen aan de lucht drogen en daarna pers ik ze in de keramische pers of traditionele pers. Het nadeel daarvan is weer dat de roos niet heel plat wordt. In een lijstje kan het dus voor problemen zorgen. Zo zie je maar dat er heel wat overwegingen zijn voor je aan de slag kunt.
Toch ben ik niet helemaal tegen deconstrueren mits de essentie van het uiterlijk van een bloem maar overeind blijft. Bij tulpen (maar soms ook bij rozen) vind ik het wel een goed plan om de achterste bloembladeren (die uit het zicht zijn) te verwijderen en dan pas de bloem te persen. Door het verminderd aantal bloembladeren is er minder vocht aanwezig en zal het droogproces eerder slagen terwijl je van de handeling zelf, als het goed is, niets terugziet in het eindresultaat.
Luchtdrogen, zanddrogen, gel-drogen, voedseldrogen, keramisch drogen, strijken, deconstrueren: Ik denk niet dat de twee dames op de markt dit voor ogen hadden toen ze besloten zelf een droogbloemvenster te maken. Uiteraard hoop ik wel dat ze tevreden zijn met hun werk en omdat het gewoon heerlijk is om creatief te zijn met (droog)bloemen. Ik ben zelf maar begonnen een database met technieken per bloemsoort aan te leggen. Wie weet publiceer ik dat nog eens :)